Do kuchni wszedł woźnica, uchylił przed Clemency kapelusza i wziął kosz. - Wstawię go do powozu, panienko - powiedział, mruga¬jąc do pani Marlow. - Nie będzie pani przeszkadzał. - Dziękuję - wyjąkała dziewczyna. - Życzę miłego popołudnia, panno Stoneham - odezwała się gospodyni. - Z pewnością zasłużyła sobie pani na to. Clemency pobiegła na górę po pelerynę i kapelusz i punktualnie o drugiej wsiadła do powozu. Tuż przed nią ulokowały się w nim lady Helena z dwoma pekińczykami oraz panna Baverstock. Podróż upłynęła na wymuszonej wymianie grzeczności między Orianą a Clemency. Lady Helena nie miała im nic do powiedzenia, toteż zajęła się uspokajaniem psów, szczególnie mniejszego, który nie znosił podróży i nieprzerwanie szczekał. Młodsze pasażerki dzielnie walczyły, by utrzymywać wątłą konwersację, ale poddały się w końcu i przez resztę drogi wyglądały w milczeniu przez okna powozu. Woźnica zajechał wkrótce przed domek pani Stoneham, rozłożył stopnie powozu i poszedł po koszyk. Przednie siedzenie było teraz wolne, przez co w środku zrobiło się więcej miejsca, więc lady Helena ze spokojem wyjęła z torebki kość i rzuciła ją na podłogę - ujadający pekińczyk wreszcie zamilkł. Oriana pośpiesznie cofnęła nogi. - Czarująca dziewczyna ta panna Stoneham - stwierdziła żywo lady Helena. - Zgadza się pani ze mną, panno Baverstock? - Musiała mieć wspaniałe referencje - odparła Oriana wymijająco. - Referencje, panno Baverstock? Nie bardzo rozumiem. - Od poprzedniego pracodawcy, lady Heleno. - Co za bzdury! Myśli pani, że nie potrafię sama ocenić ludzi? - Jestem pewna, że milady jest w swych sądach bardzo wnikliwa - rzekła ostrożnie Oriana. - Mimo wszystko, jeśli idzie o tak słodką dziewczynę jak Arabella, nigdy za wiele czujności. Kobieta podniosła do oka lorgnon i spojrzała przez szkło na Orianę. - Mam rozumieć, że chce pani podać w wątpliwość kompetencje panny Stoneham? - zapytała oschle. - Może osobie w moim wieku łatwiej dostrzec sprawy, które mogą ujść uwadze milady - zasugerowała Oriana. - Zarówno ja, jak i panna Fabian zauważyłyśmy, że panna Stoneham próbuje zarzucić sieci na mojego brata, a nawet na markiza. - Doprawdy, panno Baverstock, obawiam się, że naczytała się pani za dużo romansów. Panna Stoneham bynajmniej nie ma takich planów. Nie biorę pod uwagę zdania Adeli, bo jest ona po prostu zazdrosna. Z moich obserwacji wynika, że to raczej brat pani sprawia kłopoty naszej guwernantce. Jeśli ma pani na niego wpływ, sugerowałabym ukrócić te praktyki. Pana Baverstocka, jako gościa, można się pozbyć, panny Stoneham nie - zbyt ją sobie cenię. Nastąpiła chwila ciszy. - Skoro jesteśmy przy temacie, czy interesuje się pani moim bratankiem? Orianę tak bardzo zaskoczył ten niespodziewany atak, że przez dłuższy czas nie potrafiła wykrztusić ani słowa. Gdy w końcu doszła do siebie, była zbyt wzburzona, by powie¬dzieć coś mądrego. - Z całym szacunkiem, lady Heleno, ale to sprawa między mną a lordem Storringtonem! - Storrington, dobre sobie! - parsknęła śmiechem kobieta. - Dobry Boże, dziewczyno, czy nie zdajesz sobie sprawy z powagi sytuacji? Posiadłość zostanie sprzedana najdalej pod koniec roku i nawet wtedy starczy ledwie na spłacenie starych długów, zaciągniętych jeszcze przez mojego brata i drugiego bratanka, Alexandra. Sprzedane? Na chwilę ślepy gniew Oriany przyćmił wszystko inne. Sprzedane! Właśnie wtedy, gdy nadarza się sposobność, by zostać markizą. Jak mógł jej to zrobić! Z pewnością musi być jakiś ratunek, markizowie nie bank-rutują ot tak sobie! Muszą istnieć jakieś ukryte fundusze czy rezerwy. - Co Lysander zamierza zrobić potem? - Miała nadzieję, że jej głos brzmi dostatecznie obojętnie. - Chyba wstąpi do wojska. - Lady Helena natychmiast zauważyła, że troska Oriany nie rozciąga się ani na nią, ani na Arabellę. - Pieniędzy starczy jedynie na kupienie stano¬wiska w jakimś pułku. - Jestem... Bardzo mi przykro - odparła Oriana, przypo¬minając sobie o dobrych manierach. Co za sromotna klęska, pomyślała. Pewnie jest zadłużony na co najmniej dwadzieścia tysięcy funtów. Lysander może się jej podobać, ale urok mężczyzny bez majątku i odpowiednich dochodów jest minimalny. Skromne uposażenie ostatecznie mogłaby znieść, Jednak ubóstwo to już zupełnie inna sprawa. Lady Helena ujrzała z zadowoleniem, że jej towarzyszka nagle sposępniała. Starsza dama od dawna cieszyła się w rodzinie reputacją osoby bezkompromisowej, której opinie wywoływały często miażdżący efekt. Widząc, że i tym razem dopięła swego, uśmiechnęła się z zadowoleniem i rzekła: - Ach! Jesteśmy już na miejscu. Jaka przyjemna prze¬jażdżka! Clemency siedziała w salonie z panią Stoneham i prze¬glądała w Morning Post rubrykę „Zgubiono - znaleziono”. Kuzynka odłożyła specjalnie dla niej ten numer, zamierzając pokazać go w niedzielę. Z wielką ulgą powitała jej wcześ¬niejszą wizytę, jako że wiadomość bardzo jej ciążyła. Będąc kobietą czynu, nie mogła znieść tego stanu niepewności. - Kuzynko, czy twoim zdaniem nie kryje się tu jakiś podstęp? - spytała ostrożnie dziewczyna. O ile dobrze pamiętała, pan Jameson nie był typem człowieka, do którego mogła się zwrócić. - Możliwe - odparła kobieta po namyśle. - Jednak nie widzę powodu, abyś od razu podawała mu swój adres. Możesz poprosić, by pisał do ciebie na numer skrzynki pocztowej albo zamieścił następne ogłoszenie. Clemency zastanowiła się. Dziwne, ale zdała sobie sprawę, że mimo pojawienia się szans na pojednanie, nie jest pewna, czy tego właśnie chce. Jeśli pominąć obawy przed panem Baverstockiem, którego zabiegi, zdaje się, ustały, zaczynała jej się podobać nowa praca. Nigdy by o tym nie pomyślała, ale jako guwernantka zyskała wolność, której dotychczas nie doświadczyła. W Candover Court, gdzie nikt nie wiedział, kim jest, czuła się potrzebna i doceniana. Zapracowała sobie na to u Arabelli, pani Marlow, i, jak sądziła, nawet u markiza. Nauczyła się też, że guwernantka oprócz obowiązków ma również pewne prawa. W domu jej powinnością było składanie wizyt wraz z matką i odkurzanie w salonie francuskiej porcelany. Nie miała jednak żadnych praw. Wciąż musiała być do dyspozycji matki, nieprzerwanie na służbie, skazana na ciągłe kaprysy. W Candover Court zauważono jej wkład w edukację Arabelli, a nawet w zorganizowanie ostatniego pikniku. Nie wierzyła, by matka doceniła tak kiedyś jej pracę. - Wiesz co, kuzynko Anne, to dziwne, ale wydaje mi się, że nie mogłabym już wrócić do domu na dawnych warunkach - odparła w końcu Clemency. - Naturalnie nie chcę być do końca życia guwernantką, jednak doświadczyłam niezależ¬ności i chyba nie potrafiłabym już się bez tego obejść. Bessy miała rację, pomyślała pani Stoneham, patrząc z czułością na młodą kuzynkę. Ta przygoda dobrze jej zrobiła. Jest w niej nowa pewność siebie, w każdym słowie słychać zdecydowanie. Pani Stoneham byłaby wielce zaniepokojona wiedząc, jaką rolę w tej przemianie odgrywa markiz. Jednak zadowo¬liła się informacją, że pan Baverstock otrzymał należną nauczkę, i nie wnikała głębiej w szczegóły. - Moja droga, a może napisałabyś do pana Jamesona, że czujesz się dobrze i jesteś szczęśliwa, mieszkasz zaś za pół darmo u przyzwoitej rodziny. Lepiej negocjować z mocnej pozycji. - Zapewne mogłabym tak zrobić - westchnęła dziewczyna. - Nie zabrzmiało to zbyt entuzjastycznie - zauważyła kuzynka. Clemency westchnęła raz jeszcze. Co ma powiedzieć? Że nie ma już zastrzeżeń do proponowanego związku? Czy można oczekiwać, że markiz przełknie taką zniewagę? Naprawdę wierzy, że ten dumny mężczyzna raz jeszcze uda się na Russell Square? - Zastanowię się nad tym, kuzynko Anne - odparła po chwili. - W niedzielę będzie więcej czasu na omówienie tych spraw. Pukanie do drzwi ściągnęło z kuchni Bessy. - Powóz wielmożnej pani zajechał po panienkę - oznaj¬miła. - Woźnica zabiera właśnie pusty koszyk. Tyle było w nim rzeczy, nie uwierzy pani! Wiśnie, brzoskwinie, szparagi i Bóg wie co jeszcze! - Muszę wyjść z tobą i osobiście podziękować lady Helenie - oznajmiła pani Stoneham i wstała. - Och, nie! - krzyknęła Clemency mimo woli. - Oczywiście, że powinnam - rzekła stanowczo starsza kuzynka. - Clemency, gdzie twoje maniery? Dziewczynie nie wypadało dłużej oponować, a w końca jej obawy okazały się bezpodstawne. Psy tak ujadały na widok trzeciej kobiety w powozie, że lady Helena ledwie słyszała własne słowa. Zmieniła się nie tylko Clemency, to samo działo się z Arabellą. Czy to możliwe, że zaledwie tydzień temu, nie myśląc o konsekwencjach, wyruszyła na spotkanie z Joshem Baldockiem? Wydawało się to wręcz nieprawdopodobne. Wydarzenie to jasno uświadomiło Arabelli, że lekkomyślne wyczyny z przeszłości mogły mieć dla niej bardzo przykre skutki. Teraz, gdy Mark Baverstock zaproponował jej pota¬jemną schadzkę na wiejskim jarmarku, Arabella poczuła niepokój zamiast radości. Myślała o tym nieustannie, lecz nie zdradziła się ani przed Dianą, ani przed Clemency. Wiedziała, że obie stanowczo by się sprzeciwiły, a tego właśnie chciała uniknąć. Pragnęła raczej zrozumieć, o co chodzi temu mężczyźnie. Tym razem doskonale zdawała sobie sprawę z niebezpieczeństwa podobnej gry. Gdyby nie zwierzyła się bratu, musiałaby wtajemniczyć w swoje plany kuzynkę lub guwernantkę. Jednak po raz pierwszy w życiu po-dzieliła się tak ważnym sekretem z Lysandrem. Stał się jej gwarantem na wejście w dorosłość i dopóki miała pewność, że on wszystko wie, nie musiała się tym sekretem dzielić z nikim innym. Kiedy w środę po południu Oriana i Clemency wybrały się na przejażdżkę z lady Heleną, a Diana czytała na górze, Arabella przystała na propozycję Marka, by pospacerować po parku. Podobnie jak Lysander, nie posądzała go, że dybie na jej cześć, mimo to z ulgą patrzyła na kołyszący się w oddali biały słomkowy kapelusz lady Fabian. Szacowna dama siedziała pod drzewem cedrowym zajęta haftowaniem. Mark zachowywał się bez zarzutu. Poprosił swoją towa¬rzyszkę, by wybrała mu różę do butonierki, wydawał się rozbawiony jej opowieściami o dziecięcych wyczynach i traktował ją z należytym respektem - jednym słowem, był bardzo układny. Nie powtórzył już tego błędu, by mówić w jej obecności o pannie Stoneham - nie miał zamiaru wzbudzać podejrzeń - a po kwadransie zagadnął: