komplementy Roberta Ellisa nie wywoływały u niej żadnego dreszczu. Czuła się raczej poirytowana, że wicehrabia ucieka się do tego rodzaju sztuczek. - Niestety nie mogę sobie przypisać zasługi. Rose ma po prostu dryg do tańca, milordzie. - Ach, tak. Pani również jest urodzoną tancerką. - Dziękuję, milordzie. W tym momencie była wyjątkowo wdzięczna losowi za ten talent. Nie mogła odmówić wicehrabiemu, nie robiąc sceny. I tak budziła zainteresowanie gości. - Cała przyjemność po mojej stronie. Podniosła wzrok i zobaczyła, że partner spogląda przez ogromną salę ku lordowi Kilcairnowi. Hrabia stał po ścianą, lecz nie dostrzegał młodych dam, które próbowały ściągnąć na siebie jego uwagę. Nie miała odwagi spiorunować go wzrokiem, ale on chyba wyczuł jej nastrój, bo uśmiechnął się zmysłowo i uniósł brew. Najwyraźniej coś knuł. Nawet nie próbował wyglądać niewinnie. Zakiełkowało w niej pewne podejrzenie. - Milordzie, czy to lord Kilcairn pana namówił, żeby pan ze mną zatańczył? - zapytała, gdy spotkali się przy kolejnej figurze. Na widok osłupiałej miny Ellisa Alexandra skarciła się w duchu za zbytnią śmiałość i brak taktu. Damy nie powinny zadawać tak bezpośrednich pytań, zwłaszcza osobom o wyższej pozycji społecznej. To wszystko wina Luciena Balfoura i jego złych manier. - Ja... na ogół nie trzeba mnie namawiać, żebym poprosił do tańca piękną kobietę, panno Gallant. Spojrzała mu w oczy. - Na ogół - powtórzyła. - Cóż, dziękuję, ale ten gest nie był konieczny. Nie muszę tańczyć z przystojnymi dżentelmenami, żeby dobrze wypełniać obowiązki wobec panny Delacroix. Na twarzy lorda Beltona odmalowało się zaskoczenie. - Mówi pani od serca, prawda? - Już dawno się przekonałam, że inna postawa nie ma sensu. Zresztą wszyscy dokładnie wiedzą, co o mnie myśleć, choć nigdy mnie nie spotkali. - Dobry Boże - mruknął wicehrabia. Nie umiała odczytać jego reakcji, ale przynajmniej okazał się dżentelmenem. Dokończył kadryla i odprowadził ją do pani Delacroix, po czym przeprosił i odszedł... dość pospiesznie, choć może się myliła. Chwilę później zjawiła się Rose, zdyszana i zarumieniona z podniecenia. - Och, widziałyście? Tuż obok mnie była margrabina Pembroke! Chyba dostrzegłam diuka M... - Nie ekscytuj się za bardzo - upomniała ją guwernantka z pobłażliwym uśmiechem. - Pamiętaj, że oni... - Powinni z niecierpliwością czekać, kiedy wreszcie mnie poznają - dokończyła dziewczyna i zachichotała. - Ja byłabym zachwycona, gdyby mnie przedstawiono którejkolwiek z tych osobistości - stwierdziła pani Delacroix z posępną miną. - Ale wszyscy mnie ignorują. - Ach, gdyby to była prawda - odezwał się Kilcairn, podchodząc do nich. Alexandra przysunęła się do hrabiego. - Proszę więcej tego nie robić - szepnęła. - Czego? - Jeśli będę chciała zrobić z siebie widowisko, zatańczę nago na stole z przekąskami. Nie potrzebuję pomocy pańskich znajomych. - Obserwowanie, jak pani tańczy nago, dostarczyłoby niezapomnianych przeżyć. Mam nadzieję, że moje marzenie kiedyś się spełni. Odsunęła się od niego oburzona. - Proszę nie oczekiwać, że będę dostarczać panu rozrywki. - Usiłuję panią zachęcić...