– Skąd mam to wiedzieć? Mogłaś mnie śledzić tygodniami tylko po to, żeby później znaleźć się bliżej niego. Julianna wstała, starając się ukryć przerażenie. – Tylko po co miałabym to robić?! – Bo się w nim kochasz! Przecież widzę, jak na niego patrzysz. Wszyscy to widzą! – Powinnaś się wybrać do lekarza, Sandy. – Stanęła naprzeciwko niej. – Wiesz, jesteś naprawdę żałosna. Żal mi ciebie. Julianna ominęła ją i zostawiła zapłakaną na progu swojego pokoju. ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY Julianna i Richard wybrali się do małej restauracyjki po drugiej stronie ulicy. Kelnerka zaprowadziła ich do stolika przy oknie i Julianna zerknęła na patio. Następnie przeniosła wzrok na Richarda i westchnęła. – Uwielbiam jeść na świeżym powietrzu. Richard zaśmiał się. – No tak, to twój pierwszy sierpień w południowej Luizjanie. Gorąco tu, prawda? Podoba ci się? – Tak, chociaż, prawdę mówiąc, mogłabym się rozpuścić. Ułożyła brodę na piąstce. Był to gest, który Richard często widywał u Kate i teraz był zaskoczony, jak bardzo Julianna przypominała mu żonę. – Czy jeszcze kiedyś będzie tu chłodno? – dodała po chwili. – Tak, ale nie wcześniej niż w październiku. Pod sam koniec. – Żartujesz! – Sam tego żałuję, ale to prawda. – Posłał jej kolejny uśmiech. – Wyobraź sobie, jak to było, kiedy nie mieliśmy klimatyzacji. Julianna wstrząsnęła się zabawnie na tę myśl. Po chwili sięgnęli po menu. Kiedy je odłożyli, natychmiast pojawiła się uśmiechnięta kelnerka, żeby przyjąć zamówienie. Richard obserwował Juliannę, gdy rozmawiała z kelnerką, i myślał, że jest naprawdę podobna do jego żony. Im dłużej patrzył, tym bardziej wydawało mu się to uderzające. Zauważyła jego wzrok i zaczerwieniła się jak mała dziewczynka. – Kogoś mi przypominasz – wyjaśnił. – Kogo? – To zabrzmi śmiesznie, ale moją żonę. – Dlaczego miałoby to być śmieszne? – Ponieważ wcale nie jesteś do niej podobna – zaśmiał się. Kelnerka przyniosła im mrożoną herbatę. Richard patrzył, jak Julianna wkłada do swojej dwie kostki cukru. – Kate słodzi dokładnie tyle samo. – Kto? – spytała zdziwiona. – Kate. Moja żona. – To podobieństwo wcale mi nie przeszkadza – szepnęła Julianna. – Sądząc ze zdjęcia, które masz na biurku, jest bardzo atrakcyjna. – O, tak. – Wypił łyk herbaty. – Musisz ją kiedyś poznać. Na pewno ci się spodoba. – Nie macie dzieci, prawda? – Słucham? – Nie macie dzieci. Nie widziałam żadnych zdjęć... – Mam córkę – odrzekł szybko. – Trzymiesięczną. – Dla niego samego te słowa brzmiały dziwnie.